Sarayköy Pazarı

  İnsan birşeyleri kaybetmeden değerini anlamaz derler ya benimkisi de öyle birşey.
  Evden ilk ayrılışım üniversiteye gitmemle oldu İlk zamanlarda yemekle ilgili pek sıkıntımız olmazdı. E zaten üniversiteyi kazanmışsın yemeği ne yapacaksın:) Ama bir süre sonra baş gösteren ev yemeklerine hasret duygusu seni yiyip bitirmeye başşlıyor. Yurdumuzun yemeklerini çok seviyordum, çok da güzeldi ama hiçbirşey evdekinin yerini tutmuyordu.
 Birgün oda arkadaşlarımla hadi dedik pazara gidelim. Tazecik domates, biber, peynir alalım odamızda ısıra ısıra yiyelim. Bildiğimiz en büyük pazar nerde? Kadıköy'de! Koştuk Kadıköy pazarına.. Zaten bunu da sadece öğrenciler yapar herhalde.:) Avrupa'dan Anadolu'ya:) Neyse gittik bir de baktık ki domatesler salatalıklar hep bir boy, birbirlerinin kopyası.. Aldık döndük odamıza kestik ki içleri de bomboş. 'Domatesin çekirdeği kırmızı kırmızı'ydı eskiden artık değil çekirdek suyu bile kalmamış demiştim. Nerde bizim yaylalardan gelen domateslerimiz bahçeden kopardığımız salatalıklarımız...

Bu tezgahta da aradığınız  her türlü yeşilliği bulabilirsiniz.

 Bu ilk şokun ardından çeşitli yerlerde birçok pazara gittim ve şu sonuca vardım. Eğer insanlar kendi yetiştirdikleri ürünleri satıyorsa süper yoksa bu tip hüsranları çok sık yaşıyorum. Hala zaman zaman aradığım şeyleri istediğim gibi bulmakta zorlanıyorum. Bölgeden bölgeye de çok şey değişiyor. Evden kilometrelerce ötede farklı bir coğrafyadayım. Gelişiyoruz,büyüyoruz... Bir taraftan da birşeyleri kaybediyoruz. Hele hele büyük şehirlerde durum daha vahim sanırım.

Karadeniz'in kara lahanası Denizli'de :)

 Belki memleketim olduğu için, belki de tohumdan tropik meyvelere, balıktan peynire herşeyi bulabildiğim için seviyorum Sarayköy Pazarını...
 Bu değerleri kaybetmemeliyiz. Koca koca marketlerden buruşmuş meyve ve sebzeleri alacağımıza, görerek, dokunarak, gezerek almak en güzeli. Elinde olanlar kıymetini bilsin!
 Sevgiler.